Quand tu me prends dans tes bras, et tu me parles tout bas, je vois la vie en ...

'Oxytocin' is een contemplatie van oude angsten en nieuwe gevoelens die ontstonden in een tijd van quarantaines en social distancing. Een bijzondere periode waarin we soms moesten leven met maximaal één knuffelcontact en waarin sommigen angstig werden als iemand té dicht in de buurt kwam.

Deze voorstelling gaat over "oxytocine", ook wel het "knuffelhormoon" genoemd. Het komt op bij een aanraking, een streling, een knuffel, het bedrijven van de liefde of een moeder die haar baby voedt ... We hebben deze stof nodig om gelukkig te zijn. Een hoge dosis oxytocine geeft ons een gevoel van vertrouwen, van ergens deel van uitmaken of van jezelf te mogen zijn.

Oxytocine is schaars geweest en dat voelen we.
Daarom verlangen we met z’n allen - bewust of onbewust - weer naar een flinke dosis oxytocine.