Raf Walschaerts

Zoon (9+)

Raf Walschaerts

Zoon (9+)

Zoon, zo heet de kleine ezel, kan niet slapen. Hij is verteerd door schuldgevoelens over de dood van zijn vader. Op een nacht heeft hij een discussie met zijn vader of de wereld al dan niet rond is en noemt zijn vader hem een domme ezel. Beledigd stampt Zoon de poort van de schuur in het slot, waarna de bliksem in de schuur inslaat en de vader omkomt in de vlammen.
De voorstelling bestaat uit korte scènes die zich als gesproken liedjes ontpoppen. Het verhaal van Zoon die opkijkt naar zijn vader maar hem ook hartgrondig kan vervloeken. Er worden al eens dingen gezegd en gedaan waar een mens of een ezel veel spijt van heeft. Zoon verandert die spijt in moed en trekt met een badkuip vol herinneringen de volwassenheid in.

Raf vertelt al 30 jaar sterke verhalen met Kommil Foo. Nu herwerkt hij zijn solovoorstelling ‘Zoon’ tot muziektheater samen met twee muzikanten. Een bijzonder ontroerend verhaal over zowat alle emoties die iemand in zijn leven kan tegenkomen.

Een kleiner hartje hadden ze in zo’n groot lijf niet kunnen steken. Sterk als een paard, koppig als een ezel, maar zo kwetsbaar als een pasgeboren vogeltje. Tjonge, jonge, het is genoeg dat er toevallig een kleine eens lief naar hem lacht, en hij wordt helemaal week. En als hij week wordt, is dat schonkige, hoekige lichaam nog minder in toom te houden dan anders: schokken van het lachen (om van binnen niet te wenen). 
Duizend woorden om alle hoeken en gaten te dichten. Veel te veel. Watervallen vol verhalen en allemaal echt gebeurd! En overdrijven ... en met spek schieten ... en liegen ... en plan trekken ...
En toch zo waarachtig zijn als geen ander: Zoon.

door

Raf Walschaerts (spel/gitaar/tekst), Gwen Cresens (bandoneon/accordeon), Ben Faes (contrabas), Ineke Nijssen (regie)

Op de meest explosieve momenten grijpt Walschaerts naar zijn muziek om de angst, de twijfel, het verdriet en de onrust van Zoon te verklanken en treft daarbij jong en oud recht in ‘t hart.
Knack