Wim Opbrouck tourt in deze donkere dagen met een voorstelling die geen naam draagt die door de jaren heen een echte eindejaarstraditie is geworden.

Zingen wordt onder zijn begeleiding een broodnodig tegengif voor moeilijke tijden. Zoals de wind waait door de bomen, zoals het schansspringenin Garmisch-Partenkirchen, zo zingt Wim aan de piano, samen met jou, liedjes uit het collectieve geheugen. Met veel liefde en humor zalft hij zodoende onze zielen.

Door in groep te zingen delen we iets intiems met een aantal willekeurige, vaak vreemde mensen om ons heen. De zenuwen worden gesust, de geest wordt opgetild. Een hormonaal samenspel van endorfi nes en oxytocine bant de stress uit en verdrijft de eenzaamheidsgevoelens. Zo wordt chemie magie, en zo verbetert zingen onze levenskwaliteit. Toch? Klopt als een bus, maar laat ons wel wezen: Wim Opbrouck heeft zulke theorieën uit de psychologie en neurologie niet nodig om te weten hoeveel deugd samen zingen kan doen.